Υποτίθεται ότι τα ιστιοφόρα έχασαν το μονοπώλιό τους στη μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων από τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης: η «Καρτερία» του φιλέλληνα Χέιστινγκς ήταν το πρώτο παγκοσμίως ατμόπλοιο που ανέλαβε πολεμική δράση και η ναυμαχία του Ναβαρίνου ήταν το ρέκβιεμ των ιστιοφόρων στόλων. Κι έτσι δύο αιώνες μετά φθάσαμε στην κυριαρχία των πετρελαιοκίνητων σκαφών. Αλλά τι είναι τότε εκείνο που μας πιάνει όταν αντικρίζουμε φουσκωμένα πανιά στο καταγάλανο του Αιγαίου; Γιατί η ψυχή μας λαχταρά να «πετάξει σαν κύκνος»; Και πόσο μοιάζουν κατασκευαστικά τα τωρινά ιστιοφόρα με εκείνα των Ψαριανών; Αποτίοντας φόρο τιμής σε αυτούς τους πρωταγωνιστές των καλοκαιριών μας, ανιχνεύουμε στη συνέχεια τα μυστικά των «ιστιοφόρων αναψυχής» και καταγράφουμε την εξέλιξη της τεχνολογίας τους.
Αν αναζητήσουμε στην Iστορία τις αναφορές σε «ιστιοφόρα αναψυχής», θα συναντήσουμε πρώτα τα μινωικά πλοία που κάνουν βαρκάδα στις τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου της Θήρας, έπειτα την περιγραφή του τρεχαντηριού της Κλεοπάτρας και μετά… κενό ως το 1660, οπόταν ο βασιλιάς Κάρολος B’ της Αγγλίας επέστρεψε από το Aμστερνταμ με το γιοτ «Μary». Από τότε η λατρεία αυτών των μικρών ιστιοφόρων κατέλαβε όλους τους εστεμμένους και μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μεταλαμπαδεύθηκε σε όλους όσοι είχαν πρόσβαση στο υγρό στοιχείο και ένα κατάλληλο κομπόδεμα. Αλλά τι ήταν εκείνο που μεσολάβησε όλες αυτές τις χιλιετίες και τι το ιδιαίτερο χαρακτηρίζει τα γιοτ;